Bergman e le silentio de Deo
30 de julio 2007. Morreva Ingmar Bergman, un del plus grande cineastas del historia del Septime Arte. Ille ha nascite in un família lutheran e su pelliculas non occulta le sete plus profundo del corde human, con su personages involvite in un climate de angustia existential, ubi le solitude e le morte son themas permanente.
Le Radio Vatican ha realtiate su capacitate de “toccar in themas fundamental del vita e del societate”, ultra definir le director svede como “crepuscular, seductor, lyric e implacabile, immergite, proque educate, in le concepto de peccato e culpa, perdono e gratia: religiose de su maniera”.
Secundo Goffredo Fofi (Avvenire, 31/07/07), Bergman ha introducite in le cine le inquietudes existential e religiose que poterea semblar “exotic” in nostre contexto, pois illos esserea proprie de un minoritate, sed nos ha inseniate a vider le societate con un reguardo plus complexe, plus reflexive, ancora que plus dolorose que le nostre reguardo routinari, in un mixtura de traditiones protestante e de traditiones catholic.
Secundo le theologo italian Gianfranco Ravasi, in le incontro inter le Cavallero Antonius Block e le Morte in le pellicula Det sjunde inseglet (“Le Septime Sigillo”), Bergman assume le postura de un “theologo agnostic” que usa le imagine pro facer inegabile le destino del homine e su itinerario ultra le historia.
In un societate superficial, in profundo crise de fide e que cerca se narcotisar pro poter dormir, le pelliculas de Bergman causa insomnia.
Adaptate de Bergman e o silêncio de Deus – Carlos Scheid – O Lutador (1-10/09/07)
Visite: ecclesIA - Acctualitates del Ecclesia Catholic in Interlingua
